محمدصادق بيات: نثر شیرینی توی این کتاب داره ... از کتاب دومش (مارک و دوپولو) خیلی بهتره ... صمیمی‌تره
عليرضا (ماني) دواتگران: در چندین سال گذشته به ندرت پیش آمده که شروع به خواندن کتابی کنم و در وسط کار خودم را برای خرید آن سرزنش کنم. این کتاب کم‌حجم را هم به هر سختی که بود، تا انتها تحمل کردم، اما با خواندن هر صفحه‌اش از وجود چنین کتاب بی‌کیفیتی در بازار نشر، متاسف شدم. نویسنده در سطر به سطر کتاب، چنان اصرار به پرده برداشتن از کم‌سوادی خود دارد که بعضا برای ارائه‌ی ادعاهای غلطی مثل وجود قدیمی‌ترین متروی جهان در نیویورک، زحمت چند ثانیه جستجو درگوگل را به خود نداده. جالب اینکه با سفری گذری به چند کشور دنیا خود را در سطحی پنداشته که شروع به ارائه‌ی تحلیل از تاریخ و جامعه‌ی آن کشور کرده و در این بین زحمت کمی مطالعه به خود نمیدهد. نکته‌ی تاسف‌بار کتاب، وجود توهینهای نژادپرستانه به سیاهپوستان و قبح‌زدایی از دزدی دانشجویان هموطن از فروشگاه‌های آنور آب است . در این ملغمه، نویسنده از گوشزد “هیچ کجای دنیا ایران نمیشه” به مخاطب هم در هر فصل کتاب غافل نمانده. عکسها همه سیاه و سفید و با کیفیتی پایین به چاپ رسیده و نه توضیحی دارند و نه بعضا ارتباطی با متن. در مجموع، ملغمه‌ایست از برداشتهای پراکنده، گذرا و سطحی که نه به سواد مخاطب میافزاید و نه لطافتی در نگارش دارد که به واسطه‌اش بتوان خواندن آن را تحمل کرد.