گرگ ماسه‌ای؛ تابستان دوم

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"ساکارینا با پدر و مادرش در خانه‌ای کنار دریا زندگی می‌کرد. بیرون خانه، میان دو درخت غوشه یک ننو بسته شده بود.

ننو امروز کشتی دزدان دریایی شده و ساکارینا هم ناخدای آن بود.

ساکارینا پس از جنگ و ستیز در هفت دریا و دست‌وپنجه نرم کردن با توفان‌های سهمگین، حالا هوس یک چیز خوب و خوشمزه کرده بود. چیزی مثل یک شیرینی کوچولو.

او کشتی را ترک کرد و دوان‌دوان وارد خانه شد. بعد درست وسط آشپزخانه ناگهان ایستاد و نفس عمیقی کشید.

به‌به، چه بوی خوبی می‌آمد!

ساکارینا به بابا گفت: "کیک شکلاتی؟ کیک شکلاتی پختی؟"

در حقیقت احتیاجی نبود بپرسد. کیک وسط میز بود، گرد و براق با لعاب شکلاتی.

بابا گفت: "یک تکه ببرم برایت؟"

بابا یک تکه‌ی بزرگ برید و توی یک پیش‌دستی گذاشت. ساکارینا یک قاشق آورد و کنار میز نشست.

بابا گفت: "کلاهت را بردار."

ساکارینا گفت: "ولی من ناخدای دزدهای دریایی هستم. مگر نمی‌بینی؟"

بابا گفت: "آره خب، ولی یادت می‌آید که قبلا در این‌باره حرف زده‌ایم؟"

ساکارینا قاشقش را روی میز گذاشت و کلاهش را برداشت. کلاه سیاه بود و یک طرفش چند خط سفید داشت. فقط کلاه ناخدا خط‌های سفید داشت، تا همه فرمانده‌ی کشتی دزدهای دریایی را بشناسند ..."