درباره كتاب 'تن‌دال: تحول سینمای پرمخاطب ایران (1390-1357)':
نمایش سینمایی را می‌توان به‌گونه‌ای دیگر دید و با رمزگشایی از آن امر واقع سیاسی را در نشانه‌های معنایی فیلم کشف کرد. امر سیاسی، یعنی معنای واقعی عرصه سیاست، نه دیدنی است و نه شنیدنی؛ اما در متن رسانه‌های دیداری و شنیداری مستتر است. با رمزگشایی از فیلم می‌توان معنای سیاسی و اجتماعی نهفته در گیشه‌های پرمخاطب سینما را کشف کرد.
سینما آیینه‌ای است که فرهنگ سیاسی جامعه را نمایش می‌دهد اما روی پرده نشانه‌ها. فرهنگ سیاسی در فیلم مستتر در نشانه‌های تصویری است که باید رمزگشایی شوند. فیلم‌های سینمایی پرمخاطب در ایران ابزار مناسبی برای کشف رمزگان فرهنگ سیاسی جامعه‌اند. (برگرفته از توضیحات پشت جلد کتاب)
فصل اول کتاب با عنوان "چهارچوب نظری فیلم به‌مثابه‌ی کالایی فرهنگی"، مبانی نظری مورد استفاده نویسنده را در تحقیق‌اش تشریح می‌کند. فصل‌های دوم تا چهارم، به بررسی سینما در دهه‌های 1360 ("گفتمان تن‌زدودگی")، 1370 ("گفتمان امیال شهری") و 1380 ("گفتمان بگذار زندگی کنم") می‌پردازد.