مقدمه کتاب با این جملات آغاز می‌شود:
"نیاکان ما، هزاران سال پیش، از شادترین مردمان جهان بودند و در طول سال جشن‌های بسیاری را به مناسبت‌های مختلف برگزار می‌کردند؛ جشن‌هایی که بیش‌تر در پیوند با پدیده‌های طبیعی، کیهانی و اقلیمی بود و زمان اجرای آن‌ها با تقویم طبیعت منطبق. جشن‌هایی که با سرور و شادی همراه بود و گریه و غم در آن‌ها راهی نداشت. ویژگی مهم جشن‌ها و مراسم ایران قدیم در احترام، نگهداری و پاسداشت همه‌ی طبیعت است و هیچ اثری از بدرفتاری و خشونت نسبت به گیاهان و حیوانات در آن‌ها نیست و به انگیزه‌ی پاکیزگی و پاسداری محیط زیست، با رسومی همراه بوده است.
جشن‌ها و مراسم ایرانی با زادروز یا سالمرگ کسی در پیوند نبود؛ زیرا همه روزی متولد می‌شوند و روزی درمی‌گذرند. آن‌چه برای ایرانیان باارزش بوده و ثبت‌اش می‌کردند یا گاهی برای آن جشنی هم می‌گرفتند، "انجام کاری بزرگ" بوده است؛ برای نمونه می‌توان به شاهنامه فردوسی اشاره کرد که فقط زمان پایان کار بزرگش "سرایش شاهنامه" را بیان می‌دارد ..."