درباره كتاب 'از نوشتن':
هریک از نوشته‌های آمده در این کتاب - مانند و همراه با نوشته‌هایی نیامده از جبر و ترس ایراد - به زمانی و به شیوه‌ای دست‌آورد مشق درنگیدن، اندیشیدن، و نوشتن در ژانرهای گوناگون و با هدف‌های دیگرگونه بوده است. جستارهای بخش یکم، پایه و مایه‌ی درس‌های کارگاهی نگارش ادبی ناداستانی در چند دوره‌ی ناپیوسته در تورنتو بوده‌اند ... بخش دوم یادداشت‌ها، پست‌های وبلاگی، و نیز نوشته‌هایی در پاسخ به پرسش و پیشنهاد روزنامه‌نگاران ادبی را در برمی‌گیرد ... در بخش سوم نیز چند جستار از جنس نقد و نظر آمده که در هر یک، به دستاویز درنگ بر اثری یا صاحب‌اثری، پیچ و خمی از نوشتن، پررنگ و برجسته می‌شود ... (برگرفته از یادداشت نویسنده در پشت جلد کتاب)
اولین مقاله کتاب با عنوان "از خود نوشتن: رسمی نو، درسی نو" با این جملات آغاز می‌شود:
"در گذشته‌ی دور که هم خواندن و نوشتن کار خواص بود و هم فارسی - باری به هر جهت - زیر نفوذ عربی، نثر فارسی به دو گونه یا دسته‌ی اصلی بخش می‌شد. واژه‌های نثر که در عربی از "پراکندن" می‌آید، به سخنی گفته می‌شد که چون نظم یا شعر نبود، از بند وزن و قافیه رها بود. این نثر یا مرسل بود (مثل نثر بیهقی یا سیاستنامه یا تاریخ بلعمی)، یا مسجع (مانند مناجات‌های خواجه عبدالله انصاری). نثر مرسل ساده و روان بود، و نثر مسجع آهنگین. در دور و بر مشروطه و پس از آن، به یمن بیداری از خواب چند صدساله، نثر فارسی هم تکانی جانانه خورد. با همگانی شدن خواندن و نوشتن از یک سو و نفس کشیدن در مسیر تندباد تجددخواهی از سوی دیگر، زبان و ادب فارسی در کوران دگرگونی پیوسته افتاده. رسیده‌ایم به روزگاری که قلم دیگر نه در انحصار عالمان و کاتبان، که در اختیار هرکس باسواد و کم‌سوادی هست؛ روزگار زندگی با دوری تند در سایه‌ی چتر اقتصادی جهان‌گیر و زیر بمباران اطلاعات؛ روزگاری که آفتابش از غرب برمی‌دمد و رسم و راه‌های تازه را در هر جا می‌پراکند ..."