صفورا زواران حسيني: بین تمام سفرنامه‌هایی که از زبان خارجی‌ها درباره ایران تا الان خوندم، این کتاب اولین کتابی بود که این‌قدر دوستش نداشتم. نویسنده به شدت شیفته ایرانه. شیفتگی‌ش تو نوشته‌هاش پیداست و روی تفسیرش از رویدادها تاثیر گذاشته. این میزان پیدا بودن شیفتگی‌ش رو دوست ندارم.
اميرحسين خان احمدي فيجاني: تقریبا هر کسی که این کتاب را خوانده است از شدت شیفتگی نویسنده به فرهنگ ایرانی یا دلزده شده یا شگفت‌زده. اما شیفتگی را نباید به حساب مبالغه‌گویی گذاشت و از اعتبار کتاب کاست. این کتاب از منظر یک انگلیسی‌الاصل نوشته شده، پس آنچه که در آن زمان بر انگلیس حاکم بوده بر نگاه نویسنده موثر است. ثانیا کتاب یک منبع برای شناخت زندگی ایرانیان آن دوره است و خواننده محقق می‌تواند از سایر منابع نیز استفاده کند تا به موضع متعادل‌تری برسد. من مطالعه کتاب را در هر صورت پیشنهاد می‌کنم.