رود راوی

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"سال‌ها پیش که من رونیز دارالمفتاح را ترک می‌کردم، پدرخوانده‌ام مرا سوار وانتش کرد و از آن جاده‌ی سنگلاخ تا کنار جاده‌ی اصلی آورد و پیاده کرد. پدر چمدان چرمی لباس‌هایم را از باربند وانت پایین گذاشت و با هم کنار جاده منتظر یک اتومبیل عبوری ایستادیم.

من آن سال‌ها پسرک تازه‌بالغی بودم و هنوز نرمه‌مویی پشت لبم سبز نشده بود. آن روز پدرخوانده‌ام تقریبا چیزی نگفت. فقط گفت، سفارش‌هایی که کردم فراموش نکن. روز قبلش پدرخوانده‌ام گفته بود، ما همه رعیت‌های حضرت مفتاح هستیم ولی بی‌اذن او اجازه‌ی هیچ کاری نداریم. همین حالا هم من دارم تو را با صلاح‌دید حضرت مفتاح به لاهور می‌فرستم. فراموش نکن من یک رعیت بی‌قابلیت از رعایای دارالمفتاح بیش نیستم ولی به تو قول می‌دهم که ماه‌به‌ماه خرجی برایت حواله کنم. حتی اگر عمرم هم کفاف ندهد وصیت می‌کنم از عایدی ملک رونیز سفلی برایت خرجی بفرستند ..."