عالیجناب کیشوت

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"ماجرا چنین اتفاق افتاد. پدر کیشوت سفارش نهارش را که در تنهایی می‌خورد به مستخدمه خود داده بود، و برای خرید شراب راهی تعاونی محل شد که در هشت کیلومتری ال‌توبوزو بود و سر راه اصلی به والنسیا. روزی بود با هوایی دم کرده و هرم گرما از کشتزارهای خشک زبانه می‌کشید. ماشین سئات کوچکش که هشت سال پیش آن را دست‌دوم خریده بود، دستگاه تهویه نداشت و او همچنان‌که در جاده پیش می‌رفت با دلتنگی به‌روزی فکر می‌کرد که باید ماشین دیگری برای خود دست‌وپا کند. با خود حساب کرد که هفت سال عمر یک سگ می‌تواند برابر با یک سال عمر انسان باشد، و پس ماشین او هنوز در آغاز میانسالی بود. اما متوجه شده بود که مردم آبادی دیگر به چشم یک ماشین از کار افتاده به سئات مدل ششصد او نگاه می‌کنند. به او هشدار می‌دادند: "آدم نمی‌تواند به آن اطمینان کند، دن کیشوت." و او تنها می‌توانست این پاسخ را بدهد که "این ماشین سالیان دراز و بدی را با من گذرانده، و من دعا می‌کنم که خدا عمرش را از من هم درازتر کند." با آنکه بسیاری از دعاهایش بی‌جواب مانده بودند، اما پدر کیشوت به خود امید می‌داد که این دعا، دعایی که دیگر از فرط تکرار گوش فلک را کر کرده بود، کار خودش را بکند ..."