بخوان، دفن‌ناشده، آواز بخوان

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

دوست دارم فکر کنم که می‌دانم مرگ چیست. دوست دارم فکر کنم چیزی است که می‌توانم مستقیم به آن خیره شوم. وقتی پاپ به من می‌گوید به کمکم نیاز دارد و می‌بینم که چاقوی سیاه چطور لای کمربند شلوارش می‌سرد، پی او از خانه بیرون می‌روم و سعی می‌کنم قوز نکنم و شانه‌هایم مثل چوب‌رختی صاف باشد؛ پاپ با همین حال و هیبت راه می‌رود. سعی می‌کنم وانمود کنم که این وضع‌وحال برایم طبیعی و خسته‌کننده است، تا پاپ تصور نکند که این سیزده سال را عاطل‌وباطل سپری کرده‌ام، تا پاپ بداند که به وقتش آماده‌ام هرچیزی را که لازم است از جایش بیرون بکشم، دل و روده را از ماهیچه جدا کنم و اندام‌ها را از حقره‌هایشان. دلم می‌خواهد پاپ بداند که از خونی شدن سرورویم ابایی ندارم. امروز سالروز تولدم است ..."