گلناز گرايلي: رمان ساده و سرگرم کننده‌ای بود از مدل کتابهایی که یک ضرب میخونیش. یک استراحت خوب برای فکر. از ظهر جمعه که شروعش کردم تا غروب من را با خودش برد. در سرتاسر داستان تکلیفت با بانوان قهرمان مشخصه: سفیدن ولی با آقایون نه. مرتب باید نتیجه قضاوتت رو عوض کنی تا انتهای داستان که آقایون به کل سیاه میشن. سیاه که چه عرض کنم چنان لجن‌مال میشن که وقتی کتاب رو بستم برگشتم یکبار دیگه اسم نویسنده رو چک کردم که ببینم نکنه خانم باشه. حتی اسمشون را تو اینترنت چک کردم که مبادا مثل خانم کیوان آشتیانی در مورد ایشون هم به اشتباه بیافتم ولی خوشبخانه آقا بودن و به داستانشون 4 دادم (اگه خانم بود یه صفر بزرگ می‌دادم)