دریای آرامش

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"ادوین سنت‌جان سنت‌اندرو، پسر هجده ساله‌ای که بار نام خانوادگی پرطمطراقش را با کشتی بخار با خود به آن سوی اقیانوس اطلس می‌کشید، روی عرشه بالایی ایستاده و چشمانش را در برابر وزش باد تنگ کرده بود: دستکش به دست، نرده را گرفته بود؛ به دلیلی نامعلوم بی‌قرار به نظر می‌رسید و تلاش می‌کرد در ورای دریا و آسمان چیزی تشخیص دهد؛ هرچیزی، اما تنها چیزی که می‌دید سایه‌های بیکران خاکستری بود. در مسیر دنیایی جدید قرار داشت. تقریبا نیمی از مسیر انگلستان به کانادا را پیموده بود. به خودش می‌گفت دارم می‌روم تبعید و می‌دانست دارد شورش را درمی‌آورد، ولی انگار نشانی از حقیقت در حرفش نهفته بود.

ادوین از نوادگان ویلیام فاتح بود. وقتی پدربزرگ ادوین از دنیا رفت، پدرش صاحب لقب ارل شد و او را به دو مدرسه معتبر کشور فرستاد. اما به نظر نمی‌سید او در انگلستان آینده‌ای داشته باشد. حرفه‌های انگشت‌شماری برای نجیب‌زاده‌ها وجود داشت و هیچ‌کدامشان مورد علاقه ادوین نبودند. شان و منزلت خانوادگیشان هم سهم برادر بزرگش گیلبرت می‌شد و او عملا چیزی به ارث نمی‌برد (پسر وسط خانواده، نایل، هم قبلا به استرالیا رفته بود). البته ادوین می‌توانست مدت بیش‌تری را در انگلستان بگذراند اما در خفا دیدگاه‌هایی افراطی داشت که برملا شدن ناخواسته‌شان در یک مهمانی شام، به تحقق این سرنوشت سرعت بخشید ..."