آیین تدفین

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"می‌گفتند باید بمیرم. می‌گفتند جان دو مرد را رگفته‌ام، و حالا آن‌ها هم باید جان مرا بگیرند. به همین خاطر تصور می‌کنم که همه شعله‌های فروزان شمع‌هایی هستیم که در تاریکی و زوزه‌ی باد پرپر می‌زنند، و در سکوتِ اتاق صدای قدم‌هایی را می‌شنوم، قدم‌هایی ترسناک که به طرف من می‌آیند، می‌آیند که خاموشم کنند و جانم را به شکل حلقه‌ای دود خاکستری از بدنم خارج کنند و به هوا بفرستند. در داخل خوای تاریک شب محو خواهم شد. همه‌ی ما را یکی‌یکی خاموش می‌کنند، تا این‌که تنها نور خودشان باقی بماند تا بتوانند خود را با آن ببینند. من آن موقع کجا خواهم بود؟

گاهی فکر می‌کنم دوباره مزرعه را می‌بینم که در تاریکی می‌سوزد. گاهی درد زمستان را در ریه‌هایم حس می‌کنم، و فکر می‌کنم بازتاب شعله‌ها را در آب عجیب اقیانوس می‌بینم که نور مدام در آن سوسو می‌زند. در طول آن شب لحظاتی به گذشته فکر کردم. رو برگرداندم تا آتش را تماشا کنم، و اگر به پوستم زبان بزنم هنوز می‌توانم طعم نمک را بچشم.طعم دود ..."