دختری ایرانی در پاریس

فصل اول کتاب با این جملات آغاز می‌شود:

"اتاق من در طبقه بالای ساختمانی هفت‌طبقه در کناره دیواره ساحل چپ رود سن قرار دارد. نه اتاق دیگر شبیه این هست که در امتداد راهروی باریکی به شکل L زیر پشت‌بام در کنار هم ردیف شده‌اند. اتاقم کوچک است و اثاثیه چندانی ندارد؛ تختخوابی یکنفره، میزی کنار تخت که روی آن چراغ چوبی با حباب صورتی کم‌رنگ قرار دارد، یک جالباسی که چند تا چوب‌رختی به آن آویزان است، میزی کنار پنجره شیروانی پهن و یک گنجه عتیقه کشویی بزرگ که به همچو منزل محقری نمی‌خورد.

سقف کوتاه اتاق به طرف پنجره شیب دارد. این پنجره به طرف پشت ساختمان با هره‌های به‌هم‌ریخته فلزی، آب‌روهای باران و ناودان‌ها باز می‌شود که به طور سرگیجه‌آوری تا حیاط چهارگوش تیره و تاریک امتداد می‌یابد، اما آدم تا خم نشود آن‌ها را نمی‌بیند. از این که بگذریم، چشم‌انداز تا چشم کار می‌کند، تا خیمه سبز درختان حاشیه رود سن و تا بام‌پوش‌های مشهور شهر مشخصند و از روی آن‌ها می‌توان فاصله تا اوبلیسکِ وسط میدان کنکورد، لا مادل، کاخ تویلری و در روز آفتابی حتی گنبد سفید ساکره-کور را تخمین زد ..."