فصل اول کتاب با این جملات آغاز می‌شود:
"منطقه ای‌یوآر (EUR)، در انتهای مرکز تاریخیِ شهر رم، یکی از ساده‌ترین مناطق این شهر است. خیابان‌هایش صاف و عریض است و بناهای باشکوهی دارد با نماهایی پوشیده از مرمرِ تراورتنِ سفیدِ براق - همان مصالحی که برای ساخت کولوسئوم به کار رفته بود. ای‌یوآر مخفف نمایشگاه جهانیِ رم است، نمایشگاه جهانیِ بزرگی که بنیتو موسولینی آن را برای گرامی‌داشت بیستمین سالگردِ "رژه‌ی رم" در سال 1942 طراحی کرد. به گفته‌ی مارسلو پیاسنتینی، معمار ارشدِ ای‌یوآر، قرار بود این پروژه تمدن لایزال تازه‌ای را به نمایش بگذارد؛ تمدن فاشیستی. جنگ جهانیِ دوم در کار نمایشگاه خلل وارد کرد و هیچ‌گاه این پروژه به اتمام نرسید، اما بسیاری از ساختمان‌هایش در دهه‌ی 1950 تکمیل شد. یکی از برجسته‌ترین سازه‌های ای‌یوآر بنایی است که، مانند معبدهای باستانی رومی، روی یک سکوی مرتفع ساخته شده و دورتادورش پوشیده از کاج‌های چتریِ باشکوه است. این بنا محل بایگانیِ اسناد دولتی است ..."