کلارا و خورشید

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"نو که بودیم من و رزا جای‌مان وسط فروشگاه، سمت "میز مجله‌ها" بود که بیش‌تر از نصف ویترین را می‌شد از آن‌جا دید. این‌طوری می‌توانستیم بیرون فروشگاه را تماشا کنیم - کارمندهایی که با عجله رد می‌شدند، تاکسی‌ها، دونده‌ها، توریست‌ها، "مرد گدا" و سگش، پایین ساختمان آرپی‌او. وقتی بیش‌تر جا افتادیم، "مدیر" به ما اجازه داد که راه بیفتیم و تا پشت ویترین برویم، و آن وقت بود که بلندی ساختمان آرپی‌او دست‌مان آمد. اگر خودمان را به موقع می‌رساندیم، "خورشید" را هم می‌دیدیم که حین گشت‌وگذارش از بالای ساختمان‌های سمت ما به نوک ساختمان آرپی‌او می‌رسید.

وقت‌هایی که این‌طوری فرصت دیدن خورشید را داشتم، صورتم را می‌بردم جلو تا هرچه بیش‌تر خوراکی‌های او را جذب کنم، و اگر رزا پیشم بود به او هم می‌گفتم همین کار را بکند. پس از یکی دو دقیقه، باید سرجای‌مان برمی‌گشتیم ..."