بنفشه بامداد: سبک نوشتن داستان عجیب و غریب است و به نظرم از آن دست کتاب‌هایی است که مناسب سلیقه‌های خاص است. در عین عجیب بودن، اطلاعاتی در مورد اوضاع فلاکت‌بار سیاه‌پوست‌ها و برده‌ها در اختیار خواننده می‌گذارد و حقیقتا دل آدم را از این همه ظلم که به اشرف مخلوقات می‌شده است به درد می‌آورد.
گلناز گرايلي: از ژاله کش بهتر بود ولی خیلی دوست داشتم. البته این داستان به نظر خوب میومد ولی نمیدونم اشکال ترجمه است یا قلم خانم موریسون اینطور عجیبه. با این دو اثری که از ایشون خوندم فکر کنم از آثارشون خوشم نمیاد