سندروم ژولیت

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"شهریار دم و بازدمش را با گام‌های تند و بلندی که روی جاده‌ی خاکی کم‌عرض برمی‌داشت تنظیم کرده بود. کوه‌پیمایی را برای همین دوست داشت؛ برای این‌که در سکوت محض کوه‌پایه‌های دربند، فقط صدای نفس خود را می‌شنید و قلبش را احساس می‌کرد که در حین ضربان، به قفسه‌ی سینه‌اش می‌کوبید و خون مملو از اکسیژن و آدرنالین را به اندام‌هایش پمپاژ می‌کرد. هر هفته، تنها روز تعطیلش را به‌همین‌شکل آغاز می‌کرد. زمستان‌ها، آفتاب‌نزده خودش را به میدان کوهنورد می‌رساند و بهار و تابستان آلارم وی‌دی را برای پنج صبح تنظیم می‌کرد. صبح زود راه افتاده بودو بی‌آن‌که توقف کند، بی‌اعتنا به سه قهوه‌خانه‌ی خلوت باقی‌مانده از دوران پیش از سالِ سم، تا آبشارهای دوقلو بالا آمده بود. کمی آب از قمقمه‌اش نوشیده و با سرعت برگشته بود. کم‌کم به محدوده‌ی تمدن نزدیک می‌شد. حوالی قهوه‌خانه‌ها که هرازگاهی چند کوهنورد دیگر را آن‌جا می‌دید. از ظاهرشان معلوم بود از افراد شرق تهران هستند یا زنان جوانی که برای آمادگی جسمانی پیش از بارداری به ورزش رو آورده‌اند ..."