خیابان گاندی؛ ساعت پنج عصر

اولین جستار کتاب با این جملات آغاز می‌شود:

"پیرزن در میان خیل جمعیت کنار جدول نشسته. قلبش هنوز تند می‌زند. از وقتی فریاد زنِ همسایه را شنیده قلبش همین‌طور مدام توی سینه‌اش می‌کوبد. زن توی کوچه فریاد کشیده بود: "آی دزد ... بچه‌هام رو کشتند." و پیرزن با پاهای دردناک پله‌ها را دوتایکی دویده بود پایین. حالا دیگر توان ایستادن ندارد و نشسته و مدام روی پاهایش دست می‌کشد. گوش‌هایش سنگین است و نوه‌ی پانزده‌ساله‌اش دارد از لای جمعیت سرک می‌کشد تا دختر بزرگ خانواده را پیدا کند. حواسش نیست جواب مادربزرگش را بدهد: "دزدها کوچیکه را کشته‌ند یا بزرگه رو؟" چو افتاده طبقه‌ی پایین خانه مهمانی بوده که دزدها می‌روند بالا و بچه‌ها را می‌کشند. دختر بزرگ و نامزدش هم، که حالا توی حیاط‌اند، در مهمانی بوده‌اند و بعد از قتل بچه‌ها رسیده‌اند. مرد جوانی نچ‌نچ می‌کند. پیرزن فاتحه می‌خواند. مادرها دست بچه‌ها را سفت گربه‌اند و برای دل زن همسایه، که صورتش را با دست پوشانده و معلوم نیست، گریه می‌کنند ..."