شبی در زمستان

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"درست چند لحظه بعد از شلیک‌ها، وقتی نگاه سرافیما به بدن‌های بی‌جان دوستان هم‌مدرسه‌ای‌اش می‌افتد، می‌بیند سفیدی پرمانندی جسم متلاشی آن‌ها را می‌پوشاند. به پوششی از برف شبیه است، اما اکنون وسط تابستان است و بذرهای سپیدار شناورند، مانند هجوم فضاپیماهای بیگانه‌ی ریز با مانورهای بی‌نظم به هوا می‌پرند و چرخ می‌زنند، چون میلیون‌ها بالرین مست می‌رقصند، اما با سبکی غیرقابل پیش‌بینی. اهل مسکو به این پدیده "برف تابستان" می‌گویند. سرافیما تلاش می‌کند در آن غروب نمناک نفس بکشد، تلاش می‌کند ببیند.

بعدها، وقتی سرافیما شهادت می‌دهد، آرزو می‌کند کاش کم‌تر دیده بود، کم‌تر می‌دانست. یکی از پلیس‌های مستِ حاضر در صحنه با اشاره به جسدها کلمه‌ها را می‌کشد و می‌گوید: "این‌ها هربچه‌ی مرده‌ای نیستند." وقتی پلیس‌ها اوراق شناسایی قربانی‌ها و دوستان آن‌ها را می‌بینند، سعی می‌می‌کنند میزان خطر را ارزیابی کنند و تندتند پلک می‌زنند ..."