چریک

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"به مسجد آتشی‌ها که رسید و ولوله‌ی جماعت را دید و پلاکاردهایی را که دست‌به‌دست می‌شد، با خودش گفت: شیخ این‌بار دیگر کوتاه نیامده برای جشن هنر. این‌بار حتما خبری می‌شود. همیشه همین‌طور بود. خبر سینه‌به‌سینه، دست‌به‌دست، نفس‌به‌نفس می‌پیچید تا جایی سردرآورد و موج جمعیت را پیش بدهد. چشمش افتاد به گوشه‌ی زمینِ خاکی کنار مسجد و کیسه‌های شن که روی هم چیده بودند و سنگر ساخته بودند، اما پشت کیسه‌ها فقط چند پسربجه دید که، بی‌توجه به شلوغی، با تفنگ‌های اسباب‌بازی‌شان جلو دشمن خیالی سنگر گرفته بودند. جلوتر که رفت یکی‌شان را شناخت. پسر حاج‌رضا بود انگار، آن که با پیژامه‌ی راه‌راه و دمپایی پلاستیکی روی سنگر ایستاده بود و پشت داده به دیوار مسجد و به خیال خودش پناه گرفته بود. برایش دست تکان داد. بچه‌های پشت سنگر حالت آماده‌باش به خودشان گرفتند و از توی چشمی تفنگ‌هاشان او را نشانه رفتند. دستش را به نشانه‌ی تسلیم آورد بالا و لبخند زد. بعد بال‌های چادرش را از یک طرف زد زیر بغل و لبه‌های چادر را دور صورتش مرتب کرد. انگشت سبابه‌ی دست راست را از زیر چادر به‌دقت آورد روی خال سمت چپ صورت و قدم‌هایش را تندتر کرد ..."