درباره كتاب '48 قانون قدرت':
چه بسیارند سیاست‌نامه‌نویسان و اندرزنامه‌نویسانی که در امپراتوری‌ها، دولت‌ها و دولتشهرها کوشیدند حکمرانی پادشاهان، شاهنشاهان و امیران و حاکمان را بر بستر اندیشه‌ورزی و خردمندی و مبتنی بر تفکر استوار کنند. سون تزو، کنفسیوس، ماکیاولی، خواجه‌نظام‌الملک، عطاملک جوینی و بسیاری دیگر از اندیشه‌ورزان و سیاستمداران، هرکدام به فراخور حال و با توجه به بافتار تاریخی و مکانی خود آثار عظیمی از خود به‌جا گذارده‌اند. اما حکایت این کتاب از رنگی دیگر است. بسیاری از منتقدان کتاب 48 قانون قدرت را ماکیاولیسم عصر جدید نامیده‌اند، کتابی که قوانین نانوشته‌ی آن در کانون‌های قدرت اعمال می‌شود اما کسی آن‌ها را به‌روی خود نمی‌آورد. 48 قانون قدرت را به چشم کتاب راهنمای هنر عیاری بنگرید. این قوانین مبتنی بر نوشته‌های مردان و زنانی است که درباره‌ی بازی قدرت تحقیق و مطالعه کرده و در آن استاد شده‌اند. این نوشته‌ها مربوط به یک دوره‌ی سه‌هزارساله است که تمدن‌های متعدد متنوعی را از چین باستان گرفته تا ایتالیای دوران رنسانس دربر می‌گیرد و اشتراکات زیادی دارند و همگی درصدد ارائه‌ی تعریفی جامع از ذات قدرت بوده‌اند که هنوز هم چنین تعریفی ارائه نشده است. این 48 قانون ماحصل خرد جمعی بر اساس نوشته‌های استراتژیست‌های برجسته (سون-تزو، کلاوزوبتس)، دولتمردان (بیسمارک، تالیران)، درباریان (گاستیلیونه، گراسیان)، اغواگران (نینون دو لونکو، کازانوا) و کلاهبرداران (جوزف ویل) در طول تاریخ است. (برگرفته از توضیحات پشت جلد کتاب)